نه من دلشده در قید تو افتادم و بس  جدید

کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت

                                سیلم از دیده روان گشت و ز منزل بگذشت

                                                      ناقه بگذشت و مرا بیدل و دلبر بگذاشت

                                                                                    ای رفیقان بشتابید که محمل بگذشت

            ساربان گو نفسی با من دلخسته بساز

                                    کاین زمان کار من از قطع منازل بگذشت

                                                             نتواند که بدوزد نظر از منظر دوست

                                                                               هر کرا در نظر آن شکل و شمایل بگذشت

         سیل خونابه روان شد چو روان شد محمل

                                    عجب از قافله زانگونه که بر گل بگذشت

                                                            نه من دلشده در قید تو افتادم و بس

                                                                                   کاین قضا بر سر دیوانه و عاقل بگذشت

                      قیمت روز وصال تو ندانست دلم

                                      تا ازین گونه شبی برمن بیدل بگذشت

                                                      هرکه شد منکر سودای من و حسن رخت

                                                                                    عالم آمد بسر کویت و جاهل بگذشت

            جان فدای تو اگر قتل منت در خور دست

                                   خنک آن کشته که در خاطر قاتل بگذشت

                                                        دوش بگذشتی و خواجو بتحسر می‌گفت

                                                                                 آه ازین عمر گرامی که به باطل بگذشت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت  جدید

ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت

                                            جگرم را هدف تیر بلا کرد و برفت

                                                            چون سر زلف پریشان من سودائی را

                                                                                 داد بر باد و فرو هشت و رها کرد و برفت

          خلعت وصل چو بر قامت من راست ندید

                                             برتنم پیرهن صبر قباکرد و برفت

                                                               عهد می‌کرد که از کوی عنایت نروم

                                                                                     عاقبت قصد دل خسته ما کرد و برفت

           هدهد ما دگر امروز نه بر جای خودست

                                       باز گوئی مگر آهنگ سبا کرد و برفت

                                                                 ما نه آنیم که از کوی وفایش برویم

                                                                                   گر چه آن ترک ختا ترک وفا کرد و برفت

               چون مرا دید که بگداختم از آتش مهر

                                     همچو ماه نوم انگشت نما کرد و برفت

                                                                  می‌زدم در طلبش داو تمامی لیکن

                                                                                     مهره? مهر برافشاند و دغا کرد و برفت

                          آن ختائی بچه چون از برخواجو برمید

                                                                      همچو آهوی ختن عزم ختا کرد و برفت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی جدید

- ای جان جهان جان وجهان برخی جانت

                                        داریم تمنای کناری ز میانت

                                                               چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق

                                                                                       من هیچ ندیدم به لطافت چو دهانت

            گو شرح تو ای آیت خوبی دگری گوی

                               زان باب که من عاجزم از کنه بیانت

                                                                گرمدعی از نوک خدنگت سپر انداخت

                                                                                   من سینه سپر ساخته‌ام پیش سنانت

          ای گلبن خندان بچنین حسن و لطافت

                                   کی رونق بستان ببرد باد خزانت

                                                                 هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی

                                                                                       وز دور من خسته به حسرت نگرانت

                     گر خلق کنندم سپر تیرملامت

                                    من باز نگیرم نظر از تیر و کمانت

                                                                            تا رخت تصوف بخرابات نیاری

                                                                                            در بتکده کی راه دهد پیر مغانت

                   باید که نشان در میخانه بپرسی

                              ورنی ز جهان محو شود نام و نشانت

                                                                   خواجو نکشد میل دلت سوی صنوبر

                                                                                      گر دست دهد صحبت آن سرو روانت

                           زینسان که توئی غرقه? دریای مودت

                                                                                  گر خاک شوی باد نیارد بکرانت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

به جام باده چراغ دلم منور کن  جدید

ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست

                                                           امام شهر بمحراب می‌رود سرمست

                جمال او در جنت بروی من بگشود

                                                                خیال او گذر صبر بر دلم در بست

                      کنون نشانه? تیر ملامتم مکنید

                                                 که رفته است عنانم ز دست و تیر از شست

             مرا چو مست بمیرم بهیچ آب مشوی

                                                            مگر بجرعه? دردی کشان باده پرست

                    برند دوش بدوشش بخوابگاه ابد

                                                        کسی که کرد صبوحی به بزمگاه الست

                       به جام باده چراغ دلم منور کن

                                                        که شمع شادیم از تند باد غم بنشست

         در آن مصاف که چشم تو تیغ کینه کشید

                                                        بسا که زلف تو چشم دلاوران بشکست

                 بود لطایف خواجو بهار دلکش شوق

                                                    از آن چو شاخ گلش می‌برند دست بدست

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت  جدید

دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

                                ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت

                                                                  مخمور باده? طرب انگیز شوق را

                                                                                  جامی نداد و زهر جدائی چشاند و رفت

                 گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

                                  از من رمید و توسن بختم رماند و رفت

                                                        چون صید او شدم من مجروح خسته را

                                                                                    در بحر خون فکند و جنیبت براند و رفت

               جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد

                                تن را در این حظیره سفلی بماند و رفت

                                                       خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت

                                                                                        گلگون ز راه دیده ز صحرا براند رفت

              گل در حجاب بود که مرغ سحرگهی

                                      آمد بباغ و آنهمه فریاد خواند و رفت

                                                            چون بنده را سعادت قربت نداد دست

                                                                                     بوسید آستانه و خدمت رساند و رفت

                           برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق

                                                                   دامن برین سراچه خاکی فشاند و رفت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

از کوی او چگونه توانم که بگذرم  جدید

نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت

                                 مطرب بگوی نوبت عشاق در نهفت

                                                       دل را چو لاله از می‌گلگون شکفته دار

                                                                                  اکنون که لاله پرده برافکند و گل شکفت

       خواهی که سرفراز شوی همچو زلف یار

                             در پای یار سرکش خورشید چهره افت

                                                         هر کس که دید قامت آنسرو سیمتن

                                                                                   ای بس که خاک پای صنوبر بدیده رفت

                  از کوی او چگونه توانم که بگذرم

                              بلبل کسی نگفت که ترک چمن بگفت

                                                             شد مدتی که دیده اختر شمار من

                                                                              یک شب ز عشق نرگس پر خواب او نخفت

             ای آنکه چشم شوخ کماندار دلکشت

                             ما را به تیر غمزه? دل خون چکان بسفت

                                                    شامست گیسوی تو و تا صبح بسته عقد

                                                                                   طاقست ابروی تو و با ماه گشته جفت

                        خواجو بزیر جامه نهان چون کند سرشک

                                                                    دریا شنیده‌ئی که بدامن توان نهفت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد  جدید

ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد

                     بیا که جان عزیزم فدای بوی تو باد

                                      ز دست ناله و آه سحر بفریادم

                                                   اگر نه صبر بفریاد من رسد فریاد

                                                           چو راز من بر هرکس روان فرو می‌خواند

                                                                                 سرشک دیده از این رو ز چشم من بفتاد

        هنوز در سر فرهاد شور شیرینست

                  اگر چه رفت بتلخی و جان شیرین داد

                                ز مهر و کینه و بیداد و داد چرخ مگوی

                                              که مهر او همه کینست و داد او بیداد

                                                                 ببست بر رخ خور آسمان دریچه بام

                                                                                  چو پرده زان رخ چون ماه آسمان بگشاد

          ز بندگی تو دارم چو سوسن آزادی

                         ولی تو سرو خرامان ز بندگان آزاد

                                    گمان مبر که ز خاطر کنم فراموشت

                                                    ز پیش می‌روی اما نمی‌روی از یاد

                                                                    ز باد حال تو می‌پرسم و چو می‌بینم

                                                                                   حدیث باد صبا هست سربسر همه باد

             اگر تو داد دل مستمند من ندهی

                                به پیش خسرو ایران برم ز دست تو داد

                                                                   برآستان محبت قدم منه خواجو

                                                                                     که هر که پای درین ره نهاد سر بنهاد

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

آه از آن پیمان شکن کاندیشه از آهم نکرد  جدید

یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد

                                 کی رود از یادم آنکش من نمی‌آیم بیاد

                                                    آه از آن پیمان شکن کاندیشه از آهم نکرد

                                                                                  داد از آن بیدادگر کز سرکشی دادم نداد

 از حیای چشمه? نوشش شد آب خضرآب

                              با نسیم خاک کویش هست باد صبح باد

                                                        نیکبخت آنکو ز شادی و نشاط آزاد شد

                                                                       زانکه تا من هستم از شادی نیم یک لحظه شاد

        بنده? آن سرو آزادم وگر نی راستی

                                        مادر فطرت ز عالم بنده را آزاد زاد

                                                        در هوایش چون برآمد خسرو انجم ببام

                                                                                    ذره‌وار از مهر رخسارش ز روزن در فتاد

چون بدین کوتاه دستی دل بر ابرویش نهم

                                      کاتش سوزنده را برطاق نتوانم نهاد

                                                       برگشاد ناوکش دل بسته‌ایم از روی آنک

                                                                                 پای بندانرا ز شست نیکوان باشد گشاد

             گفتمش دور از تو خواجو را که باشد همنفس

                                                                   گفت باد صبحگاهی کافرین بر باد باد

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

غمست حاصلم از عشق و من بدین شادم  جدید

برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ

                                 بجز صراحی و مطرب مخوا همدم هیچ

                                                          بیا و باده? نوشین روان بنوش که هست

                                                                                       بجنب جام می لعل ملکت جم هیچ

       مجوی هیچ که دنیا طفیل همت اوست

                               که پیش همت او هست ملک عالم هیچ

                                                      غمست حاصلم از عشق و من بدین شادم

                                                                         که گر چه هست غمم نیست از غمم غم هیچ

     دلم ز عشق تو شد قطره‌ئی و آنهم خون

                                      تنم ز مهر تو شد ذره‌ای و آنهم هیچ

                                                             غمم بخاک فرو برد و هست غمخور باد

                                                                                   دلم بکام فرو رفت و نیست همدم هیچ

        تنم چوموی پر از تاب و رنج و دوری خم

                                     ولی میان تو یک موی اندر و خم هیچ

                                                             از آن دوای دل خسته در جهان تنگست

                                                                                   که نیستش بجز از پسته? تو مرهم هیچ

                    دم از جهان چه زنی همدمی طلب خواجو

                                                                      بحکم آنکه جهان یکدمست و آندم هیچ

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ

تشنه‌ام ساقی بده آبی روان کز سوز عشق  جدید

دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد

                                  مرغ جانم آتشش در بال و پر خواهد فتاد

                                                        هر نفس کو جلوه? کبک دری خواهد نمود

                                                                                    ناله? کبک دری در کوه و در خواهد فتاد

          چون بدیدم لعل او گفتم دل شوریده‌ام

                       همچو طوطی زین شکر در شور وشر خواهد فتاد

                                                    از سرشک و چهره دارم وجه سیم و زر ولی

                                                                       کی چو نرگس چشم او بر سیم و زر خواهد فتاد

  بسکه چون فرهادم آب دیدگان از سر گذشت

                                     کوه را سیل عقیقین برکمر خواهد فتاد

                                                     دشمن ار با ما بمستوری در افتد باک نیست

                                                                              زانک با مستان در افتد هر که برخواهد فتاد

    تشنه‌ام ساقی بده آبی روان کز سوز عشق

                                 همچو شمعم آتش دل در جگر خواهد فتاد

                                                       دل بنکس ده که او را جان بلب خواهد رسید

                                                                                دست آنکس گیر کو از پای در خواهد فتاد

            بگذر ای زاهد که جز راه ملامت نسپرد

                                    هر که روزی در خراباتش گذر خواهد فتاد

                                                        باده نوش اکنون که چین در زلف گلرویان باغ

                                                                                        از گذار باد گلبوی سحر خواهد فتاد

                 کار خواجو با تو افتاد از جهان وین دولتیست

                                                                   هیچ کاری در جهان زین خوبتر خواهد فتاد ؟

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ