دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت  جدید

دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

                                ما را چون دود بر سر آتش نشاند و رفت

                                                                  مخمور باده? طرب انگیز شوق را

                                                                                  جامی نداد و زهر جدائی چشاند و رفت

                 گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

                                  از من رمید و توسن بختم رماند و رفت

                                                        چون صید او شدم من مجروح خسته را

                                                                                    در بحر خون فکند و جنیبت براند و رفت

               جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد

                                تن را در این حظیره سفلی بماند و رفت

                                                       خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت

                                                                                        گلگون ز راه دیده ز صحرا براند رفت

              گل در حجاب بود که مرغ سحرگهی

                                      آمد بباغ و آنهمه فریاد خواند و رفت

                                                            چون بنده را سعادت قربت نداد دست

                                                                                     بوسید آستانه و خدمت رساند و رفت

                           برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق

                                                                   دامن برین سراچه خاکی فشاند و رفت

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ