هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم  جدید

ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد

                                      ز تاب مهر تو جانم کباب می‌گردد

                                                             مرا دلیست که دائم بیاد لعل لبت

                                                                                         بگرد ساقی و جام شراب می‌گردد

           هلاک خود بدعا خواستم ولی چکنم

                                  که دیر دعوت من مستجاب می‌گردد

                                                       دلست کاین همه خونم ز دیده می‌بارد

                                                                                          پرست کافت جان عقاب می‌گردد

       تو خود چه آب و گلی کاب زندگی هردم

                                   ز شرم چشمه? نوش تو آب می‌گردد

                                                           چو برتو می‌فکنم دیده اشگ گلگونم

                                                                                       ز عکس گلشن رویت گلاب می‌گردد

      بجام باده چه حاجت که پیر گوشه نشین

                                  بیاد چشم تو مست و خراب می‌گردد

                                                          عجب نباشد اگر شد سیاه و سودائی

                                                                                         چنین که زلف تو بر آفتاب می‌گردد

                          چو بر درت گذرم گوئیم که خواجو باز

                                                                            بگرد خانه? ما از چه باب می‌گردد

برچسب‌ها: خواجوی کرمانی, هر شب یک قطعه, از زیباترین اشعار, از بهترین قطعات, از شاعران بزرگ